C'est la Vie...

Başım ağrıyor. Beynimin sol tarafında bir ağrı. Şiddetli değil..hani derler ya tatlı tatlı.. öyle işte.. ağrının tatlısı olur mu? Oluyor işte.. Rahatsız etmeden orada hayatının bir parçası olarak sürüyor işte... Varlığını hiç unutturmuyor.. belki soğuk algınlığından, belki stresten.. belki başka nedenden.. beni neden sevdi de böyle gelip yerleşti bilmiyorum..  ilaç da almadım.. şiddetlenirse bir ağrı kesici almayı düşünebilirim.. aksi takdirde sevmiyorum ilaç kullanmayı.. 

Biraz önce okudum Kadir İnanır'ın kanser olduğu haberini....Üzüldüm.. şifalar için dua ederken düşündüm.. bilmiyorum kaç benzer haber okudum, dinledim.. şu son bir kaç yıl içinde... kanser olmuş diye... Yakın çevremden kaç kişiyi alıp götürmesine şahitlik ettim.. Bir umut, bir umutsuzluk kollarında raksına şahitlikteyim kaç tane cananın..


Bir dönemin vebası, veremi, kolerası gibi,.. Bulaşıcı değil, ama yaygın.. yaygınlaşmaya devam ediyor sanki bulaşıcı gibi... çevremdeki bir çok insan bir tür kanser mücadelesinde... Kimi iyi oluyor, kimi de ölümle köşe kapmaca oynayarak veda ediyor. Çok zor diye düşünüyorum, her duyuşumda. Çok zor.. ölümle köşe kapmaca oynamak.. Saklambaç gibi değil. Keşke öyle olsaydı. Gizli bir köşeye saklanıp kaçılabilseydi ölümden, hazır olana dek..

Böylesi hastalıklar olmasaydı..  Hatta insanlar kendi ölüm günlerine kendileri karar veriyor olsalardı nasıl olurdu acaba?

Nikah davetiyesi gibi davetiyeler yazılır mıydı cenaze için? ‘Falanca gün, filanca saatte, şu mekanda yapılacak olan cenaze törenime teşriflerinizi rica ederim... ‘ şeklinde bir davetiye yollamak.. kendi cenazenin nasıl olacağına, kimlerin katılacağına karar vermek, mekanı seçmek, davetiyeleri hazırlamak.. istediklerinle vedalaşmak.. son yapmak istediklerini sırasıyla yapmak.. Elbette, en güzel cenaze töreni benimki olsun koşuşturması..

Olabilir miydi böyle bir şey? İnsanlar belli bir noktadan sonra ‘hadi artık benim gitme zamanım geldi’ diye, misafirlik yaptıkları evden ayrıldıkları gibi bu dünyadan da ayrılırlar mıydı?


Yoksa yaşlılıktan el-ayak tutmaz olunca, aile yakınları falan mı düzenlerlerdi cenaze törenlerini? Cenazeciler de reklamlar verirler miydi televizyon kanallarına..?! Özendirmek için cenaze törenlerine.. belki de bir çocuğa çikolata reklamı kadar cazip gelecek reklamlar verirlermiş... tıklanma rekorları kırarmış reklamları internet ortamında.. çocuk küçük ya.. tuttururmuş ‘anneeeee benim de cenazem olsun istiyorum….’  diye, cenaze levazımatçısına doğru çekiştirirmiş annesini, bakkala-oyuncakçıya çekiştirir gibi..

Dünyanın nüfusu ne olurdu? Yine bu kadar çok doğum olur muydu? Dünyanın kaynakları yeter miydi bu nüfusu beslemeye? Yoksa tam tersi mi olurdu? Bunalan her insan bir cenaze töreni düzenleyip terk-i diyar mı ederdi? Nüfus daha mı azalırdı her bir ekonomik krizde, işsizlikte, aşk acısında, dayak yediğinde, sarhoş olduğunda, ölüm partileri moda olduğunda…vs... Namus cinayeti kavramı da kalmazdı belki, çünkü kızlara kendi cenaze davetiyelerini hazırlatırlardı ‘kendi rızaları ile’..

Hazır olmak.. ölüme hazır olmak.. bu dünyadaki yaşam ile ilgili bütün umutların tükenmeden hazır olmak, olası mıdır ölüme? Hiç ama hiç sanmıyorum.. Bunalıp da kendini bilmem kaçıncı katın çatısına atanlar, bu yüzden dönmezler mi geri? O iyice incelmiş, kopmaya yüz tutmuş pamuk ipliğine bile, yaşamak adına sarılmazlar mı insanlar?

Macerayı seven bir tarafı olsa da insanın, ölümden sonrasının ne olacağını bilememek de yaşama tutunmaya bir neden..  Başımın ağrısı bile korktu kaçtı ‘ölüm’den dem vurunca… iki gündür mesken bellediği başımın sol tarafından..Birazdan geri gelecektir ya, neyse.. belki bir kahve molası istedi canı bir yerlerde..

Kanser de, elbet kaçacak bir gün.. yerine başka bir hastalık türünü ikame ederek.. Bilim insanları bu kez de, o yeni hastalığı yenmek için çalışacaklar.. hiçbir şey yoktan var olmazmış.. belki de en baskın durumda olanlardan başlayarak tek tek, yavaş yavaş yok ediyoruz ölümcül hastalıkları.. yoksa tam tersi mi? Biz mi geliştiriyoruz yeni yeni hastalıkları.. hani haşerelerin de bir süre sonra, verdiğin zehir yüzünden bağışıklık sistemleri değişirmiş, evrim geçirirmiş ya..pardon evrim değil mutasyon demeliydim.. hani mutasyona uğrarmış ya.. hani çok anladığımdan değil.. şurada burada okuduklarımdan aklımda kalanlarla.. belki hastalıklarımız da öyle.. belki de ikisi birden.. bilemiyorum… çok da umurumda değil esasında.. benim umurumda olan sadece sonuç kısmı.. sevdiklerim birer birer elveda diyor mu demiyor mu bu yeni çağın vebası yüzünden?.. diyorlar..Ben üzülüyor muyum onları kaybedince?.. üzülüyorum.. Ne kadar sevdiysem kaybettiğimi, o kadar üzülüyorum.. Bazen bir öleni  sevdiğim sanıyorum, sonra bir bakıyorum değilmiş.. seviniyorum sevdiğim değil diye, umursamadan orada cansız yatan bedeni de, yakınlarının acısını da.. Çünkü sıradan ve bencil bir insanım ben..

Sadece 'var olmak’, sevdiklerimle beraber ‘var olmak’, keyif aldıklarımla beraber ‘var olmak’ beni ilgilendiren kısmı sadece bu..

‘var’ olamayınca istediklerim, bazı bazı başımın ağrısı tutuyor böyle tatlı tatlı.. bazı bazı ise gözlerime yaşlar doluyor.. bazen sel bile oluveriyorlar, tükenmek istercesine..al bakalım hepsini birden de git başımızdan, dercesine..

Sonra bir kelebek uçuşuveriyor, nereden geldiği belirsiz... rengarenk.. kimi zaman mavili, kimi zaman yeşilli, kimi zaman beyaz benekli kapkaralığın üzerinde.. bir heyecan bürüyor içimi.. tatlı tatlı kıpırdanıyor yüreciğim.. biliyorum bencilce.. ama ben şimdilik yaşıyorum ya.. halen umutlarım var ya.. en sevdiklerim yanımda ya.. şu an keyfim tıkırında işte.. Şükürler olsun.. diyorum dua ederken ölüm meleği ile raks edenler için... vicdanım tedirgin bencilliğime.. kelebeğin canlandırdığı yüreğim, yarın için, kanatlarında umut kuşumun, ölüm hiç yazılmamışcasına benim kaderimde....

Ces't la Vie diyorum... Emerson, Lake & Palmer ile beraber, bir kez daha... çok eskilerden, bugüne her yeni bir kelebek peşine düştüğümde olduğu gibi..