Bazen, veda etmek zorunludur...

.

Bir yaşam boyunca… kısa veya uzun…. Öyle anlar olur ki… kaçmak…gitmek…uzaklaşmak… geçmişi gömmek… ister insan evladı…. Pek de azımsanamayacak kereler… kimi kereler yaparsın…kimi kereler yapamazsın… çoğunlukla eski tas-eski hamam misali yaşamaya devam edilir… küllenir o duygular yeni ateşlere dek….

Ama bir gün öyle bir uyanırsın ki… Veda etmek zorunludur artık…..  unutmak, vaz geçmek gibi bir seçeneğin yoktur…. Ama o zaman da gitmek değil kalmak istersin….

İçinden bir ses haykırmaya başlar avaz…. avaz….  isyan dolu….  “ama benim daha hayallerim vardı… onları gerçekleştiremedim ki daha… kendimi yaşayamadım ki daha….”  Taş duvarların bile haykırışlarını duyduğunu gözlerinin yaşardığını hissedersin… ama karar verilmiştir bir kez… değişmez… çaresiz kabullenmeye çabalarsın…

Şöyle bir bakarsın hatırlayabildiğin en eski anılarından en yensine kadar….. yaşarken hiç farkında olmadığın detaylar yakalar seni…. Kimi buruk bir gülümseyiş yerleştirir yüzüne… kimi bir damla yaş yuvarlar gözlerinden yanaklarına…  birden farkına varırsın “aslında ne çok sevdiğini yaşamayı”  ama  bilirsin artık çok geç kalındığını “yaşamın sunduklarının değerini anlamaya”….

Son anların olduğunu bilmek… belki sadece 5 ay… belki 5 hafta… belki 5 gün…. Belki 5 dakika… belki 5 saniye… bile olsa… “elveda” demek için hazırlanmaya vaktin var… son bir şans hediye edilmiş…. Bunu kullanabildiğin kadar güzel kullan…. Diye düşünmeye başladığın anda anlarsın ki ;

aslında tüm yaşamın boyu aldığın her nefes “son şans” idi…  her nefesin ardından bir arabanın çarpmasıyla… bir lokmanın boğazına takılmasıyla… bir merdivende ayağının kaymasıyla…. sonsuz yolculuğa çıkılabilirdi…  

ve büyük bir pişmanlık kaplar ruhunu; sonsuza kadar yaşayabilecekmiş gibi ötelediklerin gelir aklına… kırıp döktüğün sevdiklerin gelir aklına… bencilliklerin gelir aklına….  Günahlarının muhasebesini yapmaya başlarsın…. sorarsın kendine “kısa süreli acılara bile katlanamayan ben nasıl yaşarım o sonsuz cehennem ateşinde?” diye.. ardından başlarsın  sevapların olmuş mudur diye düşünmeye… cennete gitmeye yeterli midir?... diye düşünerek… bir korku kaplar içini…. Yüreğin titrer… geride güzel bir şeyler bırakmak için çırpınırsın bu son şansında… dua edersin “5 ay olsun” diye….

Eğer biliyorsa çevrendekiler…. Gerçekten seni seven veya sevmeyen…. Hepsi “çok iyi davranır” sana… sayılı günlerin olduğu için…. seni bir daha göremeyecekleri için veya  artık bir daha sana sarılamayacakları için veya artık sen onlara rakip olmayacağın için veya  artık sen onların canını acıtamayacağın için… veya şu… veya bu….  Ama istisnasız hepsi  artık senin iyi insan olmana izin verirler.. ...en taş kalpli bildiğin bile… hiçbir şey yapamazsa senin yolundan çekilir ve izin verir “iyi bir şeyler yapmana”….

“Keşke…” dersin… keşke daha öncesinde ben de, onlar da bu kadar iyi olsaydık… birbirimize “iyi insan olma” fırsatı verseydik….. ama geri dönüşü yoktur….  Sadece “veda zamanı” olduğu için melek kesilen insanları izleyerek,  onlara vicdanlarını sorgulatarak bu son şansı harcamak ne kazandırabilir?” diye düşünmeye başlarsın…. Vaz geçersin veda etmekten önüne gelene…

Sevdiklerinin gözlerinin içine bakarsın … gözlerinin derinliklerinde ruhlarına erişebilecek gibi…. sadece öğretilmişliklerin yansımalarını görürsün….  sonsuza kadar yaşayacakmış gibi…. daha birkaç gün öncesinde senin de baktığın gibi baktıklarını….  Onları uyarmayı denersin…. Bakışlarından fırlar ruhlarındaki panik duygusu…  sensizlik düşüncesi ürkütür onları….  Ama hiç düşünmezler kendi yaşamlarının saatlerinin de sayılı olduğunu… belki de seninkinden önce, aniden, saatlerinin durabileceğini…

Sonra aynadaki görüntüne bakarsın…. “canlı” olduğunu görmek istersin…. Saatlerce kendini seyredersin…. Yakın bir zamanda kendine böyle bakamayacağını bilerek…Büyüdüğünü anlamak için sana yaptırdıkları gibi elini burnuna dokundurursun… “Elimi burnuma dokundurabiliyorum” diye düşünürsün… “elimi burnumda hissediyorum” diye düşünürsün…. Gözlerinde yaşamı ararsın…. Anılarındaki görüntülerinle karşılaştırırsın…. Karar vermeye çalışırsın….  Kimlere nasıl veda etmeli… ne zaman veda etmeli diye….

Albümlerde yolculuklara çıkarsın…. Senden önce “elveda” diyenlere takılır gözlerin hep…. Onların ardından yaşanmış anılar gelir bir bir gözlerinin önüne…. Yine düşünürsün… kimlere nasıl veda etmeli? ne zaman veda etmeli diye….

Bilirsin zaman çok daralıyor… halen veda etmedin… vedalaşmayı geciktirmekle belki de son şansını yanlış kullanıyorsun…  belki bu şans senin için sunulmadı… belki bir sevdiğin için… belki de bir düşmanın için şans olarak sunuldu???? Sen sustukça o kişinin şansını elinden alıyorsun…. Ama ya şans değil de senin son sınavınsa….???  Başkalarının üzülmesine meydan vermeden kendi başına taşıman, kendi pişmanlıklarınla yüzleşmen için ise???

Sokaklara atarsın kendini düşüncelerinden kaçmak için….  Amaçsız bir deli gibi dolaşırsın yorulana kadar… tükenene kadar… bir adım daha atamayacak hale gelene kadar….  Çökersin ilk bulduğun uygun yere….ağlamak istersin…. Neye ağladığını bile bilmeden….belki  geçmiş pişmanlıklara… belki umut kuşunun ölmesine…  belki bilinmeyenden korktuğundan… “uluorta ağlayan birisine” bakar her gelip geçen de… her oturan da…. gözlerde merak… gözlerde endişe… gözlerde acıma…. Bir ikisi  yanaşır merakla karışık yardım etme arzusuyla… başını sallarsın iki yana kurulamaya çalışırsın gözlerini… durmayınca yaşlar... uzaklaşırsın yalnız olabileceğin bir yeri bulmak umuduyla…

Toparlamaya çabalarsın kendini… becerirsin bir maskeyi yüzüne geçirmeyi….  Önceleri uzun süre dayanır masken yüzünde…. Ama zaman azaldıkça maskeler oturmaz olur yüzüne…. Yalnızlıklara kaçarsın… daha fazla zaman ve enerji harcarsın yüzüne bir maske oturtmak ve yüzünde tutmak için…. Halen bilemeden kiminle nasıl vedalaşmalı…. Fırsat kollarsın ama fırsat olduğunda da yapamazsın….

En sevdiklerin suçlamaya başlar seni… kırılırlar sana… eskisi gibi olmadığın için… onlardan uzaklaştığın için….  Onların beklentilerine cevap vermediğin için…..

Daha çok kaçarsın yalnızlıklarına…. “ahhh bir bilsen…bir bilsen…. ” der durursun kimi zaman öfkelerinle… kimi zaman gözyaşlarınla ağırlaşmış fısıltılarınla…. Ama yine de dilin varmaz yüksek sesle haykırmaya… yüreğin el vermez  en sevmediklerine bile söylemeye… sevdiklerini üzmeye….. bir süre sonra uzaklaşırlar senden…. Kalbin acır ama beynin buruk buruk gülümser… en sevdiklerinin, sana en muhtaç olduklarını düşündüklerinin sensiz de yaşayabildiklerini gördükçe….

Düşünceler savaşır düşünmekten yorgun gri hücrelerinde…“sevdiklerinin sensiz de gayet güzel yaşayabildiklerini görerek gitmek” seni rahatlatmak için verilmiş bir ödül müdür ?  yoksa “bu kadar çabuk terk edilebilecek kadar değersiz bir insansın” diye o bilinmeyende karşılaşacaklarının bir uyarısı mıdır? Yoksa “gördüğün gibi sevdiklerine bakan, onları koruyup gözeten sen değilsin…. Tanrıcılık oynayarak kendini kandırma… boşuna da ne üz ne de üzül …” mesajı mıdır? Yoksa senin gerçeklerini bilmeden seni yargılayarak senden uzaklaşan veya seni suçlayanlar için bir sınav mıdır…? Yoksa hepsi birden mi????

Düşünürsün… düşünürsün…. her nefesinde…ama cevaplarını hiç bulamazsın… olası cevaplar birinden diğerine dans eder durur gri hücrelerinde... Ruhun ise boğulur düşüncelerinden, uyarmaya çalışır seni kısık kısık  “düşünerek kaybediyorsun son şansını da… yaşamın keyfini çıkartmıyorsun yine”…. Ama kulaklarını tıkarsın…  tıpkı geçmişte diğer insanların gözünde muteber olmak için çabalarken tıkadığın gibi…. aynen sana öğretilmiş olduğu gibi… bilemezsin ki başka türlüsünü…

Bir sabah uyandığında her şey çok nettir…artık bilirsin… bilirsin ama istesen de başka bir şans yoktur artık….Yaşamın tadını hissedebileceğin bedeninin sadece hapishane olmuş… ruhun da artık bir an önce uzaklaşmak istiyor o hapishaneden…  Artık “veda zamanı” olduğunu tüm evren biliyor…. sen bilemesen de kime ne zaman ve nasıl veda etmeli….

Can çekişen umut kuşunun fısıltısını beklerken, helal ediverirsin tüm haklarını, kavrayarak anlamsızlığını mezara böyle bir yükle gitmenin….  doğa ile bütünleşecek her zerrenin sevgi saçması, bağışlanmak, unutulana kadar sevgiyle anılmak son umudun olur….  veda edemeden gitme korkusuyla tüm insanlara… iyisiyle -kötüsüyle yaşamını paylaştığın tüm insanlara….  hep söylemekten sakındığın o kelime çıkar dudaklarından;

“ELVEDA”