Bazen hiç düşünmediğimi fark ederim... de..

Kuşların gökyüzünde süzülüşlerini seyretmek her zaman bana özgürlüğü anımsatır… Sınırlarını gözlerimle göremediğim için sınırsız olarak kabullendiğim o gökyüzünde kuşların kanatlarının bir balerin edasıyla hareket etmelerinin güzelliğinde, özgürlük hayallerine dalar giderim çoğunluk…Onların yerinde olmak….. ne kadar da ulaşılmazdır.... ama hep içimdeki bir özlemdir… Kuşlar kadar özgür olmak….

Düşünmem… neredeyse hiç düşünmem…..kuşların yaşamlarının zorluklarını….. Onların sorunlarını…onların yorgunluklarını….kendi aile içi düşmanlıklarını…. Daha yırtıcı kuşların saldırılarını… yiyecek bulmak için çektiklerini… kanatları kırıldığındaki acılarını….ve ötesini….

Bir balerinin sahnedeki o zarif dansını sergileyebilmek uğruna günlerce…haftalarca…aylarca ve hatta yıllarca yılmadan verdiği emeği….o sahnede olmak için vaz geçmek zorunda kaldıklarını da düşünmem… sadece bir performanslık kesit ile yargılarım… “beğendim” ya da “beğenmedim” diye ağzımdan çıkacak tek bir kelime ile balerinin hayatından neleri alıp götürdüğümü veya neler verdiğimi düşünmek aklıma bile gelmez…. Ama  o sahnede olup öylesine zarif dans edebilmek için özenirim…. Bir balerin kadar zarif olmak….

Sevdiğimin bir Mecnun gibi… bir Ferhat gibi… ölümüne beni sevmesini arzularken ….hiç düşünmem…. Benim de bir Leyla gibi… bir Şirin gibi sevmeyi bilmem gerektiğini…. Efsane aşkların acı dolu olduğunu….ayrılıklarla efsane olduklarını…..

Güneşin pırıltılarına benzetirken bir sevdiğimin yüzündeki gülümsemeyi…ve o gülümsemeyle yüreğim neşelenirken… hiç düşünmem…güneşe yaklaştıkça o içimi ısıtan ışıltıların beni yakıp kül edecek kadar sıcaklaşacağını…. Güneş denilen gezegenin yok edici sıcaklığını hatırlamam bile….

Yağmurun altında keyifle şarkı söyleyerek dans edercesine yürürken….aklıma bile gelmez… bu yağmur yüzüden hayatını kaybedenler… ıslanarak hasta olanlar… sellerin verdiği zararlar….

Bir altın mücevherin, bir elmasın sahibi  olmanın keyfini yaşarken…hele de madenlerine sahip olmanın hülyaları içerisindeyken… düşünmem hiç…. O altının… o elmasın… bana gelene kadar aldığı canları…. 

Ben “yaşadığım o an” hissettiklerimin ötesini düşünmüyorum... düşünmek için de çaba göstermiyorum...

Çünkü ben kendimle ve hırslarımla o kadar çok  meşgulüm... vaktim yok.... maddi bütçem hırslarımı tatmin edecek kadar büyük olsaydı....o zaman vaktim olacaktı....Ama bugün yeterli maddi bütçem yok ve hırslarıma yenik durumdayım...

İşte bu yüzden...

Düşünemiyorum mutluluğa bu yüzden ulaşamadığımı….

Düşünemiyorum sevgiyi bu yüzden tanıyamadığımı…

Düşünemiyorum müşterek değerleri bu yüzden kaybettiğimi …

Düşünemiyorum müşterek değerleri kaybedince ailemi… dostlarımı da kaybederek yalnızlığın içerisinde kafamdaki düşmanlarımla sarılı bir kalede, uğruna her şeyden vaz geçtiğim bireysel özgürlüğümü de yitirdiğimi….ve bu yüzden toplumsal sosyal barışı da tükettğimi…. Güneşin artık içimi ısıtmak yerine yakmaya başlamasının nedeninin bu olduğunu da...peşinden koştuğum o parıltıların hepsinin illüzyon olduğunu ve asla bana ait gerçekler olmadığını... düşünemiyorum...düşünemiyorum...düşünemiyorum.... 

Sonra bir gün bir anda düşünmek geliyor aklıma…. “çok geç kendi başıma ne yapabilirim ki?” diyorum ve gömüyorum başıma kumlara….”deve kuşu bile gömmüyormuş aslında”…. diyerek…