Neden sistemimize alamayız ki?

Dün 1 Mayıs kutlandı...
Can sıkıcı bazı olayların araya girmesine rağmen güzelliklerin bol olduğu bir gün oldu.
Sevindim..
En çok da kendilerine Antikapitalist Müslüman Gençler diyen gurubun katılmasına sevindim.. 
Sonra da Tiyatro Sanatçılarının katılmasına sevindim..
Sonra futbol taraftarlarının katılmasına sevindim..
Sonra da Çalışma Bakanının katılmasına sevindim..
Sevindim çünkü 1 Mayıs'ın anlamı kavranmaya başlandı..
Sevindim çünkü işçi ve emekçi statüsüne sadece fabrika işçilerinin girmediği, sadece kominist ve sosyalistlerin desteklemesi gereken bir gün olmadığı anlaşılmaya başlandı..
Sevindim bu günün, ırk - din - kadın - erkek - statü ayırımı olmaksızın tüm çalışanları - tüm emekçileri kısacası ücret ile çalışan herkesin günü olduğunun kavranmaya başladığını gördüm...

Dün 1 Mayıs için yazmıştım işçi ve emekçilerin insanca şartlara ulaşma çabalarını.. 1800 lü yıllardan bu yana bütün dünyada uğraşılmış sadece insan gibi yaşamak için gereken temel şartlara sahip olabilmek adına.

Ülkemizde yasalarda mevcut olmasına rağmen işe yaramayan haklar gibi işçi ve emekli hakları da işe yaramadı.. diyeceğim... hem de herhangi bir kaynağa bakmadan.. herhangi bir istatistiksel bilgi belge aramadan.. herhangi bir google search falan yapmadan..


Bugün resmen İşçi ve Emekçi Bayramı olmasına ve resmi tatil olmasına rağmen bir çok özel şirketlerde halen mesailer sürüyor.. Ve fazla mesai ücreti uygulaması olmadan.. Ve benim çalışan insanlarım 'beni bugün çalıştıramazsın, çalıştırıyorsan da fazla mesai ücretimi ödersin' demiyor. Bu diğer bayram ve tatil günleri için de geçerli.

Mesai saatleri yıllardır yasalarla 8 saat/gün ve 40 saat/hafta olarak sınırlanmış olmasına rağmen ben çevremde bunun uygulandığını göremiyorum.. Tam tersine sarkmaların uygulanışını görüyorum . Kimisi kibarca taleplerle, kimisi tehditle, kimisi prim denilen yemlemelerle..



Hiyerarşi içerisinde üst konumda yer alanlar kendilerini 'patronluk' kavramına o denli yakınlaşmış hissediyorlar ki kendilerinin işçi ve emekçi statüsü içerisinde olduklarını unutuyorlar ve kendi haklarına ulaşmak için altındakilerin haklarını gasp etmeyi gerekli sanıyorlar ve özel hayatlarında bile bu çalışanları küçük görererek ilişkilerini kopartmaya başlıyorlar.

Buna benzer bir sürü detay sıralayabilirim.. Ama bütün bunlardan daha da önemlisi;
Asgari ücret denilen bir uygulama var.. hani bir çalışana ödenebilecek en düşük ücret uygulaması..Bu uygulamaya ayak uydurulmayarak bunun çok altında çalışanlar olduğuna şöyle bir değineceğim ve soracağım..

Asgari ücretin ne olması gerektiği neye göre belirleniyor?

Kavram olarak bakarsak, bir çalışanın aldığı ücret ile ailesini asgari düzeyde ama insanca yaşam standartları içerisinde yaşatabilmesini sağlayacak olan ücret.

Kime sorsam bu tanımlamayı alıyorum kullanılan sözcükler farklı olsa bile..

2012 yılı ilk 6 ayı için asgari ücret brüt 886.50 TL net 634.65 TL 

Bir çalışan evli ise, 4 çocuk ve üstünde çocuğu varsa, eşi çalışmıyorsa 747.68 TL net eline geçiyor. Yani bir asgari ücretlinin eline geçen en yüksek rakam 747.68 TL oluyor. Ben bunu toplam sekiz değil, dört kişilik bir ile olarak düşünsem de... yetmiyor toplam 3 kişil aile diye düşünsem de yetmiyor İstanbul gibi bir şehirde.. ev kirası ödenmediğini düşünsem bile...

Anayasmızdaki eşitlik şartları uyarınca ülkemizin bütününde ve tüm işyerlerinde uygulanması gereken asgari ücret . Diyelim şirketler hiç sorun çıkartmıyor ve gerçekten buna uyuyor. Ama bireyin bulunduğu ve çalıştığı şirke hangi şehirde? Bu şehirlerin hepsinde herşeyin fiyatı aynı mı? Domates bütün Türkiye'de aynı fiyattan mı satılıyor? Belediye hizmetleri? Sinemalar? Lokantalar? Ev kiraları? Taksi ücretleri? Giyim kuşam.. vs.. vs..

Şehirlerin, hatta semtlerin sundukları yaşam standardında eşitlik olmadığına göre bu hangi yaşam standardına göre uygulanıyor? İstanbul olmadığı kesin..de..hangi şehirlerimizde bu ücret insanca denilen standartlara uygun olarak yetiyor bir aileye ? Ben bunu bir türlü bulamadım.. bilenleriniz söylerse inanın çok mutlu olacağım..

Devlet böyle yapıyor da özel sektör patronları bilmiyorlar mı bu durumu? Bilmemeleri olası mı? Neden buna göre uyarlamalar yapmıyorlar da 'yasalar' sığınıyorlar?

Ama onlar ticaret adamı...arz-talep meselesi olarak bakıyorlar..

İşçi-emekçi sayısı çok.. yani arzı fazla... yani ne oluyor.. fiyatı düşüyor.. yani ikame edilebilir ve arz fazlası malların ticari anlamda fiyatları yerde sürünebilir.. hani ürün fazla olunca domatesin fiyatları yerlerde sürünür ya... işte o hesap... diyelim...

Sonra bilir patronlar.. Patron arzı yeterli değildir.. talebi bile karşılamaz henüz.. nadir bulunan elmas gibiler...o yüzden devlet gözünde kendisinin pahası biçilmez... diyelim...

Eee.. sonuç? Diyorsunuz değil mi? Bunlar hep bilinen şeyler.. bilmediğimiz bir şey söylemedin diyorsunuz... di mi?

Biliyorum..ama anlaşılmamış ki ben de tekrar söylüyorum...hep bu böyle olmuş.. hiç değişmemiş.. hep bilinmiş, söylenmiş ama uygulanmamış.. neden mi? 'bana dokunmayan yılan bin yaşasın' zihniyeti var da ondan..

Değiştirmenin tek yolu vardı... tüm işçi ve emekçilerin sendikalaşmaları ve sendikaların siyasal partilerin arka bahçe ağaçları olmak yerine gerçekten haklar için uğraşır olmaları

Ama bunun olabilmesi için bir ülke çalışanlarının öyle Genel Müdür koltukları, Milletvekili sandalyeleri, Cumhurbaşkanlığı köşkündeki resepsiyona davetiye, patronun yatındaki tatil, yıl sonunda kar payı gibi bazı ışıltılı görünümlerin cazibesine körlemesine kapılarak kendilerinin de bir emekçi, bir çalışan olduklarını unutmamaları gerekiyor.

Hele hele sendika başkanlarının... medya mensuplarının.... sanatçıların... üniversite dekanlarının / rektörlerinin... çünkü bunlar itici güçleridir ülkenin..

Son günlerde devlet ve şehir tiyatrolarının özelleştirme hareketinin başlaması ile tiyatro sanatçılarımız bir direniş başlattılar. Son derece medeni ve insanca bir direniş.. Kitleleri de peşlerine taktılar.. ve bugün 1 Mayıs meydanlarına katıldılar...

Tiyatro sanatçılarımız aslında tiyatro emekçileridir. Yani onların da günü bugün..

Ama gönül isterdi ki... Sanatçı olma konumları dolayısı ile fabrika işçilerine göre çok daha fazla ses getirebilme ve kitleleri peşlerine takabilme kabiliyetleri olan bu değerlerimiz keşke yılan kendilerine dokununca organize olmayı bildikleri ve kitlesel tepki koyabildikleri gibi yılan başkasına dokunduğu zaman da bunu yapsalardı..  Mesela tekel işçileri Ankarada çadırlar kurduğunda ... bazı sanatçılarımız bireysel desteklerini verdiler ama ben bireysel desteği kast etmiyorum.. bugün kendileri söz konusu olduğundaki gibi  kitlesel destek verebilselerdi.. Medya mensupları işlerinden kovulurken  de Galatasaray Lisesi önündeki gibi; Muhsin Ertuğrul önündeki gibi protestolar yapsalardı...

Bugün tiyatro sanatçılarımızın haklı tepkilerine, keşke işçi sendikaları da destek verseler...  STK ların tümü orada olsalar..  halk da STK lar içerisinde bütünleşse...

Ama nerede...!  bazı sendikalarımız aynı meydanlarda yanyana gelmek bile istemiyor.. 1 Mayıs gibi dünyanın ortak hareket edebildiği bir günde bile... STK larımız papağan gibi ezberlerindekini söyleme ötesinde davranmıyor, konuşmuyorlar.. bildiri desteği bile vermekten kaçınıyorlar..

İşçi-emekçi haklarına sahip olmanın ne dindaşlıkla, ne ırkdaşlıkla, ne vatandaşlıkla, ne cepdaşlıkla, ne de farklı statülerle ilgisi vardır.. ki aslında buna hükümet edenler de, milletvekilleri de dahildir.. çalışma yasaları ve işçi-emekçi haklarının doğru düzenlenir olması da aslında patronları iflas ettirmiyor  sadece haksız kazançları önlüyor, 5 gün yerine 1 gecede zengin olmayı önlüyor..

Çalışan haklarını gerçekten sağlayan ülke ve firmaları görüyoruz... Örnekleri var... 
Gecelik operasyonlarla kazançların geçerli olduğu ülke ve firmaları da görüyoruz.. Krizlerle birlerinin batırılıp başkalarının nemalandığı ekonomileri... Halklarını da..

Adalet bir gün herkese lazımsa, doğru düzenlenmiş  ve uygulanan çalışma yasa ve şartları da her gün herkese lazım.. hatta patronlara bile...

Ne demişler? Susma, bir gün sıra sana da gelecek..

Bilinçlendirme konusunda, aydınlıklara yollar açma konusunda en etkin kurumlar üniversitelerdir.. ama 12 Eylül 1980 den bu yana onlar susuyorlar...

Oysa onlardan daha iyi kim bilecek... derslerde onlar anlatıyorlar..

Çoğunluğun ekonomik sorunlar yaşamaya başladığı, çoğunluğun insanca yaşam standartlarının altına itildiği bir ülkede tüm değerler anlamını yitirmeye mahkümdur..

Halen anlamadıysanız ne diyeyim...

Açın bir şişe rakı.. çalın bir arabesk... ağlayalım halimize gelince bizim sıramız..