keşke bulutlardan bonibon yağsa..

İki gün önce, bir ziyaretçim olmuş, sessiz sedasız girivermiş içeriye ve kartvizitini bırakıp gitmiş. 23 yaşındaki, aşık olmayı gülmeyi seven Pınar, Küçük Şeyler blog yazarı Pınar.. Tanımıyordum. Kartvizitini tıkladığımda önce profili ile karşılaştım. Tüm diğer ziyaretçilerim gibi kısaca kendisini tanıtmış.

Son olarak da profiline, gençliğin tüm masumiyeti, tüm içtenliği ile bir dileğini yazmış;

'Keşke bulutlardan bonibon yağsa' demiş ve '.. değil mi?' diye ekleyerek onay aramış adeta..

Sarstı, düşündürdü beni dileği..
Cevap aradım... Bulutlardan küçücük, rengarenk hazlar umut eden Pınar'a...
Dürüst bir cevap verebilir miyim diye, düşündüm durdum.. okuduğumdan bu yana.. Dürüst bir cevap..   Pınar'ın karşımda olduğunu hayal ettim.. Pınar'ın kimliğinde bulutlardan bonibonlar bekleyen tüm gençleri hayal ettim.. Çocuklarımı hayal ettim...

Rengarenk balonlar geldi gözlerimin önüne, masum yüreklerinden çıkan dilekleriyle  doldurulup salınmış göklere.. Çoğu, benim yapabilecekken  yapmadıklarımla dolu..

	Utancımdan  başımı gömmek istiyorum  olmadık deliklere.. Utandığım için doğruları söylemeye,  yaptıklarımı abartarak  sana masallar anlattım durmaksızın.. Senin için yapmadıklarımı  örtbas edebilmek adına,  yapamadıklarımı öne çıkarttım,  laf kalabalığı ile  seni aldatabilir mişim gibi.

Her şeyin en iyisini almaya çabaladım sana..  Gönderebildiğim en iyi okullara gönderdim seni..  'Bir gün büyük bir adam olunca,  her istediğini yapabilir,  her istediğini alabilirsin..  Küçük şeylerle vakit kaybetme,  büyük şeylere yor kafanı'  dedim sana..  İstediğin herşeyin üzerinde,  parasal değerini gösteren  bir etiket olduğunu anlattım sana..  Bu devirde önemlli olan paranın gücü,  geri kalan hikaye dedim sana..

	Dedim ya, sana verilebilecek cevabım yok,  şöyle bir geriye baktığımda..  özür dilemekten öte.. Ben aslında, seni değil kendimi uyutmuşum  söylediğim masallarla.. Söylemlerime bakma hiç..  İçim pişmanlıklarla dolu.. Ben de bildim ama unutmak istedim..  o küçük şeylerin toplamının  insanı insan yaptığını..  Kaf dağının ardına sakladığım  huzurun, mutluluğun, sevginin  aslında  o minicik hazlar olduğunu..

Sen ısrarla bonibonlar istedin... rengarenk minicik hazlar istedin.. Benden, yani büyüklerinden,  yani sana daha iyi  bir dünya vermesi gereken  biz yetişkinlerden.. Küçücük şeyler istedin,  hani bizim  önemsemeyerek hep ötelediğimiz,  hırslarımızın hegomanyasında  yok saydığımız..

	Ben, inanmaya çalıştığım masallar yüzünden,  senin dünyanın da dengelerini bozdum.. Ne yediklerin, ne de içtiklerin sağlıklı artık.. Ne de üzerinde yaşadığın toprak,  eskisi gibi yaşam dolu..  yaşadığın hava ise ayrı bir sorun.. Niyetim, daha iyi bir yaşamdı ama  hırslarım öylesine güçlendi ki bekleyemedim  yanlışlarımı  gösterecek zamanları.. Büyük şeylerin peşinde koşturmaktan, seni  gerektiği gibi düşünmedim bile..

Sonunda ben de anladım.. Yaşamın tadı,  çocuğuna en iyi etiketleri almakta veya  miras bırakmakta değilmiş.  Mesele, çocuklarına,  küçük şeylerin tadına varabilecekleri  bir yaşam biçimi bırakmaktaymış..  Dünyayı büyük adamların hırsları değil,  küçük şeylerin kıymetini bilen  mutlu insanlar güzel eylermiş..

	Diyebilmiş olsaydım sana... Elinde tuttuğun şu elma var ya..  Doğanın bir hediyesi sana..  Toprak anaya sıkı sıkı tutunmuş  bir ağacın büyümesi için,  şu çevrende gördüğün doğanın  bütün elemanları, hiç durmaksızın,  elele çalıştı...  Ağaç da doğaya teşekkür etmek istedi  kendi katkısını sunarak..  yaprakları ile  içine çektiği havayı temizlerken  bir de sana hediye olsun diye  bu elmayı sundu..  ısırdığın her lokması  sevgi dolu bolibonlar yüklü..  Ağzındaki haz bundan.. İçtiğin suyu doğa,  annenin memelerinden emdiğin  süt gibi arıttı,  minerallerle bezedi  yaşamları beslesin diye...  Hisset her yudumundaki  bonibonların eşsiz tadını...

Gösterseydim sana... Doğanın sevgi üzerine kurulduğunu...  O yüzden sevginin yapıcı olduğunu, önünde hiç bir engelin duramayacağını..  En vahşi yaratıkların bile  sevgi önünde diz çöktüğünü..  Sevginin en doğurgan dişiden  daha doğurgan olduğunu..  her an dünyalar kadar çok  bonibonlar doğurduğunu  anlatsaydım sana..

	Küçücükken sen.. Korkarken,  büyük gördüğün, bilmediğin her şeyden..  Öcülerden Möcülerden  korkman gerektiğini,  onları kızdırmaman gerektiğini  söylemek yerine.. Deseydim sana.. Korkacak bir şey yok,  seni korkutmak isteyenlerden  sakın korkup da bonibonlarını verme..  Onlar sadece  senin yapabileceklerinden korkarak  seni sindirmek istiyorlar..   Sen doğru olduğun sürece  güçlüsün, korkma..

Yanında kalmamı isteyip de  yanıma geldiğinde, Anlayabilseymişim seninle geçireceğim o küçücük zamanların  kazanabileceğim bütün paralardan  daha çok bonibonlarla dolu olduğunu... 'Senin için gidiyorum..' diyerek  seni her arkamda bırakışımda  aslında kendi hırslarıma yenildiğimi..

	Bonibonlar dolu iken evren.. Seni büyük hırsların  esiri etmek için yaptığım her şeyin,  elinden aldığım her küçük şeyin ikimizi de  mutsuz ettiğini bilmeme rağmen, hırslarıma dur  deme cesaretini gösteremediğim için, göklerden bekleyip duruyorsun,  bulutlar getirsin diye... Oysa bulutlar getirdi bile,  bak avucunda duruyor bonibonlar.. Bunun farkında bile olamıyorsun.. Sürekli bekliyorsun  gözün bulutlarda.. Ellerin göklere açık dualarda..

Keşke.. keşke demiş olsaydım sana.. Bonibonlar her yerde..  Onlar sizin kendinizde..  Birbirinizde..  Sevgiyle bakan gözlerde..  Hissederek dokunduğun her yerde, her şeyde..  Aldığın nefeste..  Sırtını dayadığın ağaçta.. İçtiğin yudumda..  Tuttuğun elde..  Dokunduğun kalplerde.. Yok etme küçük şeyleri..  Keyfine var sonuna kadar bonibonlarının..  Onlardır yaşamın kendisi..  Gerisi hikaye...

Not: Küçük Şeyler blog yazarı Pınar'a teşekkür ederim  'keşke bulutlardan bonibon yağsaydı, değil mi?' sözlerini benim kullanmama izin verdiği için. Biliyorum ki kendisi bu cümleyi bambaşka bir ifade için kullanmıştı.. ama ben kendime göre yorumlayarak kullandım