Karşıyım, devrimciyim, darbeciyim…..

Karşıyım, devrimciyim, darbeciyim….. çünkü ben bir “ana”yım….

Ana yüreğim oluk oluk kanıyor kaybettiğim çocuklarımın ardından… siz onlara ister şehit deyin… ister terorist deyin…. Ister adam gibi adam deyin… ister üçkağıtçı deyin… ister dürüst deyin… ister ahlaksız deyin….

Farketmiyor benim ana yüreğimde… çünkü onlar benim çocuklarım….

Acıyor yüreğim… kanıyor yüreğim…. Her bir çocuğumu kaybedişimde….

Her bir çocuğumun hayatının kaydığını izlerken….

Her bir çocuğumun “insan” olmaktan uzaklaşmasına şahitlik ederken….

Her bir çocuğumun masumiyetinin insafsızca yok edildiğini gözlemlerken…..

Her bir çocuğumun özgürlüğüelinden alınırken…

Her bir çocuğumun yaşam hakkı elinden alınırken….

yüreğim yanıyor…..  yüreğim kanıyor…..

Neden diyorum…. Neden…. Neden yüreğim kanarken ağıtlar yakarak sadece izlemek????

Çocuğunu korumak adına….

Bir “ana”dan başka kim hiç düşünmeden kendi canını verebilir???

Bir “ana” dan daha güçlü kim olabilir çocuğunu korumak adına????

O zaman nasıl oluyor da  “analar” sadece “ağlıyor”?  

Sürekli cevap aradım… cevap aramaya da devam ediyorum…..

“ANALAR” ın dünyayı “daha güzel – daha insanca yaşanabilecek” bir yer haline getirebilecek güçleri varken, çocuklarını korumak adına tüm kötülüklerin karşısına dikilebilecek cesaretleri varken,  dünya nasıl olup da her gün daha kötüye doğru gidiyor????

Ben dönüp dolaşıp tek bir cevap bulamıyorum…

Bir çok cevap var… ve hepsi “ana”larla dolu…  “ana”ların çocuklarına nasıl eğittikleri ile ilgili…

Ama cevabını bildiğim bir şey var….

Dünyayı daha güzel yaşanacak bir hale ancak ve ancak “ana”lar getirebilir… yeter ki analar içinde büyüdükleri ezberlerini bozup…  sevginin egemen olduğu… insanlığın ve ahlakın kazandığı bir dünya için hep birlikte direnmeye karar versin….