Doğurganlığım benim sorunum olmaktan niye çıktı ki?

Gecenin çok geç bir saati olmasına rağmen, sabahın köründe dağıtılan gazeteleri ancak okuyabildim.. Hemen hepsinde günlerdir gündem aynı; Kürtaj… O bunu dedi.. Bu şunu dedi… Herkes bir şey söylüyor… Hangisi doğru bilmiyorum… Hangi tezi okusan o doğru gibi…  Üç çocuk.. Yok beş olsun derken şimdi de kürtaj…

Çayımı içerken kafama takılıyor… gözle görülemeyecek kadar küçük sayısız sperm içinden bir tanesi…. Anne rahminde bir can oluşumuna sebep oluyor.. Bir mucize… Muhteşem bir mucize…  Bir anne için, doğanın mucizesinin karnında büyümesini, şekillenmesini hissetmek… Doğurmak ve bu mucizeyi kucağına almak… Bir can yaratmışçasına  tanrıçalaşmak…

Hamile olduğumu öğrendiğimde, bütün bu tapınılası güzel duyguları yaşamaktan kaçınıyorsam.. hatta korkuyorsam.. Mutluluk hayalleri içinde kendimden geçmek yerine kâbuslarla yaşamaya başlamışsam… Bunun bir nedeni olmalı…

Öğretilerimiz vardır, bilincimize kazılmış. ‘Bir can almak demek, katil olmak demek’ diye… bir cana kıymak demek kötü insan olmak demek… diye…

O kürtaj masasına giderken, o can’ın her bir parçası kazınılarak alınırken, daha rahminden çıkmadan büyür…ağırlaşır… ağırlıkların en büyüğü olur vicdanında ve yüreğinde… 

Olmadık anda aklına gelir ‘yaşasaydı şimdi …’ diye düşünürsün… Yetersiz de olsa, tek tesellin budur… Daha kötüsünü yaşatmamak ve yaşamamak adınadır, kendi parçan olan içindeki şekil bulmamış cana kıyışın… Tıpkı ötenazi gibi canını acıtır karar verirken de, kararınla yaşarken de… Kimselere anlatamadığın, tanımlayamadığın bir azaptır… öylesine yaşarsın onunla.. Unutamadan… Mezarı olmayan evladının, senin kendi ayaklarınla gidip yattığın o soğuk ve ürkütücü kürtaj masasında senin işbirliğinle, parçalanarak öldürülmesinin yasını tutarsın için için bir yaşam boyu…

O, henüz var olmuş, henüz şekil bulmamış can’ın da hakkıdır yaşamak… Bilirsin… Bunu bilmemek olası mıdır?

İçim sıkılıyor.. düşünmek istemiyorum.. Yerimden kalkınca düşüncelerim de çay bardağımla beraber masada kalacakmış gibi salona gidiyorum… Pencereden caddeye bakıyorum…  Sokak halen kalabalık.. Bilinçsizce gözlerim o’nu arıyor.. İşte yine orada… Birkaç gecedir görüyorum bu delikanlıyı.. Temiz yüzlü.. yine sermiş kuytuya kartonu uzanmış üzerine uyuyor… Kim bilir nedir hikâyesi… Bu gece bir battaniye var üzerinde… belli acıyan birileri vermiş..  O da yaşıyor işte, eğer yaşamak denilen buysa..

Bu civarlarda, geceleri sokakta yatanları son iki yıldır görmeye başladık…

Daha fazla bakmak istemiyorum.. içim daha fazla acıyor… Görmemek.. hep yapmaya çalıştığımız bu değil mi?  Mutfağıma doğru gidiyorum tekrar…

O, henüz var olmuş, henüz şekil bulmamış can’ın da hakkıdır yaşamak.. Annesinin sevgi dolu göğsünden beslenerek.. babasının güven dolu ellerinden tutarak..ve zengin olma becerisi/olanağı olmasa bile devletinin sağladığı güvenceler ve refah sayesinde, güven içerisinde insanca yaşamak.. 

Daha ilk aldığı nefeste… cehalete, yokluklara veya çaresizliklere kurban edilmek…

Bir can'a, yaşamak hakkı olarak  layık görülen olabilir mi?

Belki, bir gün şans güler yüzüne diyerek… Şans yüzüne gülse yaşananlar unutulur mu? Daha bebecikten açılan yaralar iyileşir mi? vicdanlar huzur bulur mu?

Bir çay daha dolduruyorum kendime… gazeteler halen masamda duruyorlar.. Başlıkları gözüme batıyor yine…  Çoktan dünyaya gelmişlerin yaşamlarından kesitler dolu olan başlıklar.. vahşilikleri yumuşatılarak, magazinleştirilmiş olduğu halde tüyleri diken diken eden başlıklar.. itiyorum gazeteleri öteye doğru..

Dünyanın içinde olduğu bu kadar büyük ekonomik ve sosyal krizler varken, komşularımızda ve ülkemizde bu kadar çok sorun yaşanırken... Ötekileştirmelere bir tane daha ötekileştirme ekleneceği, mevcut ötekileştirmeleri derinleştireceği bilinirken...

Benim doğurganlığım, adım adım gündemin tepesine neden taşındı ki?

Cevapları olmuyor işte.. hangi pencereden baksam olmuyor...

Ben bunu biliyorsam… 

Beni korumak ve yarınların endişem olmamasını sağlamakla görevli olan hükümetim.. devletim… milletvekillerim.. daha alâsını bilmezler mi? Elbette bilirler…

Biz bu gündemlerle meşgulken ve kanıksatılmak istenenleri konuşa duya kanıksarken…  kürtaj yasağı yasalarda yerini alırken… arka planda sessiz sedasız başka şeyler daha mı kanıksatılıyor.. geliştiriliyor… dikkatlerimizden kaçırılmak istenen…. Bir taşla, birkaç kuş vurmak gibi?

diye düşündürtüyorlar bana…

Olası, 3üncü dünya savaşına nefer yetiştirmek lazım galiba...diye düşünmeyi tercih ediyorum.. Aklıma gelen tüm diğer olasılıkları düşündüğümde… Vücudumun tüm hücreleri doğru olmadığını haykırırken… Çünkü beynimin en tembel gri hücresi bile savaşların kalabalıklarla değil, akıllı stratejilerle ve bilimle kazanılacağını söylüyor…

Üstelik biz, beyin gücü sayesinde ayağı çıplak bir avuç insan ile, savaşların göğüs göğüse olduğu dönemlerde, Çanakkale ve Kurtuluş savaşları destanlarını daha dün yazmış bir milletiz…

Sayıda kalabalık yerine niteliği yüksek bireyler gerek… Olası 3üncü dünya savaşı için…

Kalabalıklar, kuru gürültüde kalır eğer bilimden uzaklarsa…  

Ama belli hükümetler beyni çalışanları içine alırken, hacker denilen digital dünya anarşistlerinden devlet için ordular yaratırken.. benim devletim beyni olanları, düşünebildikleri için cezaevlerine tıkıyor, korkutarak sindiriyorsa…  Kendisine düşünmeden biat eden kuru kalabalık neferlerden medet umuyorsa… bu çağda…

Biz zaten kaybetmişiz.. bari kürtaj olayım da doğmamış çocuğum da bunları yaşamasın.. Günahkar olan da, katil olan da ben olayım...beni bu duruma düşürenler olsun...  doğurduklarımı korumak için çok geç artık.. ama hiç değilse doğmamış olanı koruyayım... 

Yatmaya gidiyorum.. sabah olduğunda..hem özelimde, hem ülkemin genelinde nelerle karşılaşacağımın endişeleriyle….