Yine dört nala saçmaladı düşüncelerim..

Yoğun bir temponun içerisinde kendime armağan ettiğim gece keyfim de kalmadı bu aralar. Geç saatlere kadar çalışmak zorunda kalınca neredeyse bir kahve keyfiyle sınırlı kaldı... garip bir bağımlılık işte.. olmadığında var etmek için her yol denenen bir bağımlılık.. olduğunda ise çabucak tüketilen bir bağımlılık.. hep daha fazlası olsun istenen bir bağımlılık..

Kaç gündür uzun süredir olmadığım kadar sokaklardaydım.. uzun süredir görmediğim kadar çok insan gördüm.. uzun süredir dinlemediğim kadar çok piyasa dedikodusu duydum.. Piyasaların hali ne olacak konusu herzamanki klişeydi konuşmalarda.. hep merak ederim bu aralar piyasalarda hiç mi iyi bir şeyler olmuyor.. hoş olsa bile konuşmaya değecek konular değil.. dedikoduyu baldan tatlı eden, olumsuzluklar yaşayan örnekler üzerinden sürdürülen konuşmalar değil midir..  Hani kendi hayatımızda herşey çok düzgünmüş gibi, o günkü menüde kimler varsa, onları eleştirmek, yaptıkları yapamadıkları üzerinden ahkam kesmek her nedense çok zevk verir insanlara ama üzülmüş gibi de yapmak ihmal edilmez.. o yüzden genelde çok da önemsemem konuşulanları.. bazen de çok eğlenirim kendi kendime, konuya kendimizi nasıl kaptırdığımızı görerek.. sanki o masada bir ameliyat yapılıyor da sorunlu organ alınacak sonra bir dikiş atılacak ve hastalık iyileşecek gibi, son derece ince detaylarla tartışmalar, konuşmalar sürdükçe.. oysa masadan kalkıldığı anda her şey ya unutulacak, ya da işleyen dedikodu mekanizması ile daha fazla insana yayılmak üzere hafızada bir yerlere saklanacaktır...

Bugünlerde ise, gündeme oturan örneklerin sayılarının artması ve artmaya devam ediyor olması ürkütmeye başladı beni.. falanca şirket olmaktan çıkıp da falanca şirketler, filanca kuruluşlar diyerek hızla yükselen sayılar... çocuklara kötü muamele eden tek bir öğretmen yerine, okuldaki öğretmenlerin yarıdan fazlasının çocuklara kötü muamele etmelerinden bahsetmeye başlamak gibi veya çocuğumuzun bir arkadaşının uyuşturucu kullanmasından bahsetmek yerine, arkadaşlarının çoğunun uyuşturucu kullandığından bahsetmeye başlamak gibi...

Şirketler birer birer batıyorken bazıları bir güneş gibi doğuyor ve evrene ışık saçacak kadar göz kamaştırmaya başlıyor.. Küçüklerin yitirdiği her şeyi bünyelerinde toplayarak.. Üstelik  tekelleşmenin neredeyse bütün ülkelerde yasak olduğu iddia olunan bir dünyada..

Reklam sektörüne takıldı durdu kafam dinlerken piyasa dedikodularını.. bu sıralar yıldızlarının parlıyor olması gerek diye düşündüm... satışları düşen firmalar, kapılarını aşındırıyor olmaları gerek diye düşündüm.. zincirleme reaksiyonlarla ünlülerimizin kapıları da sürekli çalınıyor olmalı diye düşündüm.. En kolay yöntem bir ünlüyü reklamlarda  kullanarak hayranlarını peşinden sürüklemek.. onun reklam gereği yaptığını yapmaya..


Reklam ticari hayatın en önemli unsurlarından birisi.  Reklam sayesinde ürünler, markalar veya kişiler ünlenirler..



Mesela.. köşedeki bakkalda bir hafta boyu Kıvanç ile Azra servis vereceklerse... sonraki hafta Hülya Avşar ve Helinciği.. sonraki hafta Şevval Sam ve Leman Sam..
Mesela.. yolun sonundaki küçük lokantada Cansu Dere bütün hafta garsonluk yapacaksa.. sonraki hafta Kibariye.. sonraki hafta Beren Saat..
Mesela.. bizim şu kırk yıllık elektrik malzemeleri satan dükkanda haftanın üç günü Cem Yılmaz, diğer üç günü de Beyazıt Öztürk..
Mesela bizim manavdan her yüz 100TL alışveriş yapan için Sezen Aksu bir şarkı yapsa bir hafta boyu..
Mesela Cem Yılmaz elektrikçide çalışsa ve tamire gelse çağırana...bir hafta..
Mesela Okan Bayülgen bizim kitapçıda çalışsa bir hafta boyu..


Bütün bu ünlüleri görmek, bir imza almak, saçından bir tel almak, bir kare resimde beraber olmak, bir konserinde yakınından geçerken dokunabilmek, bir maçın sonunda terli formasını almak uğruna çıldıran bu insanların ayakları bizim mahallenin küçük esnafına doğru gider miydi...?? 


Düşüncenin sınırı yok ya.. düşündükçe fazlası geliyor.. ama hayal tabii ki çünkü onların bu ünlülere ödeyebilecekleri kadar reklam fonları oluşturmaları olanaksız..

Mesela vergi dairesinde bir ay boyunca ünlüler geçidi olsa.. bir gün Başbakan Erdoğan, diğer gün Cumhurbaşkanı Gül, diğer gün Kılıçdaroğlu, diğer gün ...  işlemleri yapsa... 
Vergi dairesine ayakların uğraması nasıl olurdu?


Van  depreminden sonra, televizyonlarda sözler verip de yerine getirmeyen iş adamlarımıza denseydi..  bu-şu miktarlar arasında bağış yaparak makbuzunu getirenler arasından bir kişi ve ailesi bir hafta boyu Başbakan Erdoğan'ın evinde misafir kalacak.. bu-şu miktarlar arasında bağış yaparak makbuzunu getiren kişi ailesiyle beraber bir hafta boyu Cumhurbaşkanı Gül'ün evinde misafir olacak.. Rahmi Koç'un, Eczacıbaşı'nın, Bill Gates'in, Obama'nın... Van depremi için ne kadar gerçek bağış toplanırdı?

Bu noktaya nasıl geldik? Tek başına reklamcılar mı bunun sebebi... Hani her bir şey için onların kapısına gidilsin diye mi? Ama şöyle bir tarihçesine bakınca, hele de ülkemizde, reklam sektörü aslında çok yeni.. bizim iş adamlarımız reklama verilen parayı daha düne kadar çöpe atılmış sayıyordu..


Derken ne olduysa oldu.. ve bir reklam çılgınlığı aldı başını yürüdü..reklamlara ayrılan fonlar büyüdükçe büyüdü..  


Ve her şey iyice iç içe geçti.. Öyle ki bir çok marka reklamlarda kullandıkları kişileri ünlü etti.. Bir çok ünlü de markaları ünlendirdi.. Gündemde kalmayı sürekli kılmak adına daha fazla reklamlara ihtiyaç duyuldu..


Sonuç.. hiç kullanılmayan bir sürü şey alınıp bir köşeye atılır oldu.. daha senesi dolmadan bir sürü şey yenisiyle değiştirilir oldu.. Borçlar neredeyse bulutlara erişir oldu.. 


Üretim fazlalığı mı, rakiplerin çoğalması mı, daralan piyasalar mı, insanların doğası gereği mi..? Nedir bu reklam ve tüketim çılgınlığı, ünlü isim olma ve ünlü isimlere yakın olma çılgınlığı.. Açıklamaya yetmiyor dağarcığımdaki tüm bilgiler ne kadar zorlarsam zorlayayım kafatasımın içinde bir yerlerdeki gri hücrelerimi..


Üff yaaa.. daha fazla düşünmek istemiyorum.. en iyisi güzel bir müzik dinleyerek gecenin keyfinde kitap okumak...