Yapayalnız..

Hani anıtlar vardır en kalabalık meydanlara dikilmiş…Herkes etraflarında dolaşır, ilk görüldüğünde uzun uzun bakıp da yorumlar yapılan, sonrasında ise göz  ucuyla bir bakıp da görülmeyen.. varlığı bile umursanmayan... O hep oradadır..mevsimler geçer gider, yıllar geçer gider… O yine oradadır…biraz daha görüntüsü eskimiş ama orada..dimdik ilk günkü gibi..  Hep ama hep tek başına… hep orada olmasının kanıksanmışlığı içerisinde yapayalnız,  izler meydanda olup bitenleri.. Başka şansı da yoktur zaten..istese de terk edemez o meydanı.. O kadar tek başına o kadar yalnızdır ki, mola vermek için omuzuna, başına konan kuşların şakıması ile, sineklerin vızıltısı ile, çocukların attığı taşların vücüduna vurmasıyla yalnızlığını giderebilmeyi bile özler… orada öylece dikilip dakikalardır bekleyen adamın gerginliğinde, sigara izmaritini ayaklarının dibine atan gencin vurdum duymazlığında, çiçekçi kadının  çığırtılarında gidermeye çalışır yalnızlığını..bilir ne tek başınalığı ne de yalnızlığı tükenecektir ta ki birileri onu yıkana dek..ama her şeye rağmen dimdik durur öylece..duyguları yansımadan yüzüne..o güçlüdür..o yüzden ‘anıt’ olmuştur..o yüzden efsanelerin konusudur..

İşte öylesine yalnız hissediyorum kendimi kalabalıkların içinde…saydam bir kafesin içerisindeyim, her tarafı kapalı.. …dışarıda bambaşka bir dünya var beni kendilerinden sanan…bana yakın olduğu kadar da uzaklarda olan, duvarlarımı göremeyen.. Oysa ben orada olup biten her şeyi görüyorum..izliyorum..dinliyorum..hissediyorum ama aramızdaki duvar o denli güçlü ki yıkıp da çıkamıyorum.. Onlar ise, hiç göremediler benim, duvarlarımı tırnaklarken parmaklarımı kanatışımı, hiç duyamadılar o duvarlar ardındaki haykırışlarımı, hiç umursamadılar yalvarışlarımı, hiç tanımaya, sevmeye çalışmadılar beni duvarlarımdan geçip de… geçmeyi de denemediler … Biliyorum, aslında bunlar benim beynimin ördüğü görünmez duvarlar… Beynime anlatmaya çalışıyor kalbim..’’ben oraya aitim - yapayalnız kalamam. - benim cinsimin natürüne aykırı indir şu duvarları’’  diye..ama olmuyor işte… yalnızlığımı gidermeye çalışıyorum şiirlerin mısralarında, romanların kelamlarında…öfkemin çaresizliğinde, yalanların labirentinde …ama olmuyor işte.. yetmiyor işte.. özlüyor yüreğim dost sıcaklığını, bir kalbin benimkiyle beraber atışını, başımı dayayıp da ağlayabileceğim bir omuzu, sırtımı yaslayıp da dimdik durabileceğim bir aileyi.. hani şu filmlerdeki gibi.. romanlardaki gibi.. ama ‘her deneyişinde olmadı, beceremedin’ diyor beynim.. Elimi uzatsam sanki yakalayabileceğim.. ama ancak hayallerimde olduğunu biliyorum..

Bazen düşünüyorum.. tek başına olsaydım bir gün bulacağım umudum olurdu kalabalığı..ama kalabalıktan ürküp  yalnızlığa bir kez sığındın mıydı.….  

Yanına gidiyorum meydandaki anıtın..o kadar büyük ki dizlerine zor erişebiliyor boyum..başımı göğe doğru kaldırıyorum yüzünü görmek için..öyle bakıyor bana tepeden..ne istiyorsun der gibi geliyor bana bakışları..gözlerimle soruyorum ‘nasıl beceriyorsun böyle dimdik kalmayı bunca yalnızlığa karşı?’ diye ..gözlerinde anlayamadığım bir dalgalanma oluyor sonra belli belirsiz gülümseme gözlerinde yanıtlıyor sessizce....’tercihlerimi yaparken olası sonuçlarına da kendimi hazırladım..ya sen?’