Saçını Süpürge Değil Taç Etmeni İsterdim..

N’olursun yüzüme vurup durma… sen hep benim hayatımdasın, senin rahminde can buldum, senin göğsünden süt emdim, senin koynunda ninnilerinde uyudum, senin elinden tutup ilk adımımı attım, ilk sözüm ‘anne’ oldu.. sensiz bir yaşam düşünmek bile istemem..

Hiç mola vermeden benim için katlandığın fedakarlıkları yüzüm vurman nedendir?

Seni uğrattığım hayal kırıklıklarını mı bana hatırlatmak istiyorsun..bu fedakarlıklara layık olmadığımı mı anlatmaya çalışıyorsun?

Sana gösterdiğim saygımı mı yeterli bulmuyorsun?

Seni daha çok mu sevmemi arzuluyorsun?

Sana acımamı mı istiyorsun? 

Senin arzu ettiğin kadar başarılı olamadığımı mı söylemeye çalışıyorsun?

Senin emeklerini unutmamdan mı korkuyorsun?

Seni ihtiyarlığında yalnız bırakmamdan mı korkuyorsun? 

Biliyorum annem, sen beni büyütmek için ne çok fedakarlıklar yaptın..şimdi ben de anneyim…biliyorum çocuk büyütmek için ne zorluklar göğüsleniyor.. 

Ve biliyorum artık annem, senin bütün sorunun benim kendine özgün bir birey olarak var olmam.

Sana ait olduğumu düşündün yıllarca tıpkı gözlüğün, perden, tabağın, dantelin gibi..tıpkı ördüğün kazak gibi, yoğurduğun hamur gibi şekillendirmek istedin.. bu umutla ‘saçlarını süpürge ettin’ … ve kendim olmaktan öte bir işe yarayamadığımı keşfetmek seni hayal kırıklığına uğrattı..beni ben olduğum için kabullenemedin…oysa ben hep  senin çocuğunum… bana hayat verirken senin bana biçtiğin hayatı giyecek bir kuklayı düşlemek yerine, bir bireye hayat vermenin heyecanını yaşamış olsaydın…Beni hayata hazırlamak adına olsaydı fedakarlıkların…Saçlarını süpürge etmek yerine başına taç edeydin…Bugün yaşamı paylaşırdık seninle, sana olan minnet borcumu değil…