Ben bir sokak kedisiyim..

Bütün gün dolaşırım sokaklarda, karda, yağmurda, rüzgarda, güneşte..başkalarının dönüp bakmadıkları, umursamadıkları, hiç düşünmeden fırlatıp attıkları bir parça yiyecek için... başımı okşayacak bir el bulduğumda hemen sevgimi sunarım sakınmadan....kimi zaman tekme yerim böğrüme..yine de uğraşmam kimseyle
olabildiğince hızla uzaklaşır giderim..o yüzden korkak sanırlar .....amma köşeye kıstırıp üstüme gelindiğinde tırnaklarımı çıkartıp en babayiğit köpekleri  ürkütürüm...sığınacak sıcak ve kuytu bir köşe bulduğumda, bunun kısa süreli olacağının bilinciyle hemen keyfini çıkartmaya koyulurum.Yaşam her şeye rağmen güzel diye....Özgürlüğümden vazgeçemem, tembel tembel oturup hazır gelecek mamalar için.....Çevreme zararım yoktur, kimseye yük olmam, tam tersine faydam var dolaştığım sokaklardakilere... Ben sadece kendi halinde  sevgi dolu bir sokak kedisiyim..Bırakın öyle kalayım....

Bizim mahallenin sokak kedisi Zilli’yi ancak böyle tarif edebilirim veya kendisini anlatsa ancak böyle anlatabilir..Küçük kızımla sabahın altılarında okul servisini beklerken Zilli ile uğraşmaktan vaktin nasıl geçtiğini anlayamazdık.. Bazen apartmanlardan birisinden şimşek hızıyla fırlayıverirdi, belli ki birisi okkalı bir kovalama çekmiş..Sanırdınız ki o hızla öteki mahalleye gidecek..Ama yok.. Zilli en fazla iki metre sonra hiçbir şey olmamış gibi salına salına yürüyüp yanımıza gelirdi.. Birkaç cilveden sonra ayaklarımıza sürünüp çeker giderdi.. Bazen bir sineğin peşinden bazen uçuşan bir kağıdın bazen de yoldan geçen birinin.. Yeter ki hareket halinde bir cisim olsun..bazen de çenesi düşer resmen sohbet ederdi.. Sanki kendisini anlamamızı ister gibi anlatır dururdu..  bakardı ki bir türlü anlamıyoruz bir den susar yüzümüze ‘sizi gibi aptallar’ der gibi bakar sonra yine b

İr şeyin peşinden atlamaya hoplamaya başlardı. Servis kızımı alıp ayrıldığında apartmanın kapısına kadar gelir benim içeri girmemi bekler, kapıyı kapattığım zaman salına salına sokağına dönerdi..

Öyle çok alışmıştık ki..her sokağa çıkışımızda gözlerimiz Zilli arardı..  Onda farklı bir eda vardı… Hiç diğer sokak kedilerimize benzemiyordu ki sokağımız sahipsiz kediler konusunda epeycene zengindi..Buna rağmen Zilli ayrı bir yer edinmişti.. Diğer kedilere de takılmazdı..

Sonra birden Zilli yok oldu.. Epey dert ettik başına bir şey mi geldi diye.. Ama yapacak bir şey yok..Nereden bulup kime soracağız..

Aradan neredeyse bir sene geçmişti, bizim sokağın 7-8 sokak üst tarafında bir yere giderken bir kedi dolanıverdi ayaklarıma.. Bizim Zilli’nin ta kendisiydi.. Yine anlatmaya başladı miyawca bir şeyler.. ben de soruyorum ‘kızım neredeydin sen? O da anlamış gibi miyawca anlatıyor.. epey bir hasret giderdik.. sonra birden  yürümeye başladı ama dönüp dönüp bakıyor..Acaba takip etmemi mi istiyor diye düşündüm.. tereddüt ettim ‘belki de değil ne takılacam peşine Zilli bu işte ‘ diye.. ama dayanamadım takıldım peşine..anladım ki gerçekten bana göstermek istediği bir şey var.. Sonunda bana yeni yerleştiği yeri gösterdi.. Bir apartmanın bahçesinde buna güzel bir yer yapmışlar..

Yani bizim Zilli, bana yeni taşındığı adresi gösterdi adeta siz bana bir köşe yapmadınız sokağınızda, ikide birde kovaladınız ama bunlar bana ev verdi.. der gibi.. okşadım o yumuşacık kafasını hoşça kal dedim.. o da büyük ihtimal miyawca hoşça kal dedi.. benim arkama takılı mı diye baktım.. hayır.. gelmedi..

Şimdilerde arada bir yokluyorum, halen o sokakta ve kendi evinde bağımsız yaşıyor.. kovalayan yok anladığım kadarı..