Yaşayan Efsane Çapulcu: Mandela

Çapulcu Mandela... 

Yaşamının 67 yılını hiç vazgeçmeden Çapulcu olarak geçiren, tüm dünyada “insan hakları” çapulcusu olarak efsaneleşen, benim hayatımda çok özel bir yeri olan Çapulcuya değinmeden geçemezdim...

Nelson Mandela veya halkın dilindeki ismiyle “Madiba”

Tüm ulusuna “baba” olan çapulcu.

Birleşmiş Milletlerin, doğum günü olan 18 Temmuz’u, Nelson Mandela günü ilan ettiği bir Çapulcu…

1994 yılında, ilahlaşmış bir lider olarak oturduğu iktidar koltuğundayken bile Çapulcu ruhunu yitirmeyen… Direndiği haksızlıkları kendisi tekrarlamayan ve kendi kabinesindeki “intikam” çığırtkanlarına karşı bile Çapulcu olarak direnen Mandela…

Ve ilk dönemin sonunda, tüm taleplere rağmen,  iktidar koltuğuna sırtını dönüp gidebilen… “gençlere güveniyorum, onlara verilmeli yönetim şansı” diyebilen bir lider… 

Çünkü, Mandela, dertleri meze ederek iktidara gelme planları ile  Çapulcu olmamıştı.… Onun tek bir hedefi tek bir hırsı vardı:  “Tüm İnsanlar için Eşit Özgürlük ve Eşit Haklar”  

“Ben beyazların tahakkümüne karşı savaştım, siyahların tahakkümüne karşı savaştım, demokratik ve özgür toplum fikrini öğütledim, bunun için ve bunu başarmak için yaşadım, bunun için ölmeye de hazırım”

Ve söylediğini yaparak iflah olmaz bir Çapulcu olarak yaşamaya devam etti…

Hem kendi ülkesinde, hem tüm dünyada  Marjinal bir Çapulcu olarak aktif örgütler kurdu, haksızlıklarla  aktif şekilde mücadeleden hiç vaz geçmedi.… 

Tüm dünya  bu marjinal çapulcuya saygı duydu… ve asla adını herhangi bir zulüm ile yan yana koyamadı… 

“Hiç kimse ten renginden, geçmişinden ya da dininden dolayı bir diğerinden nefret ederek dünyaya gelmez! İnsanlar nefret etmeyi öğrenirler ve eğer nefreti öğrenebiliyorlarsa o zaman onlara sevmeyi de öğretebiliriz. “

diyen Mandela, bu sözlerini lafta bırakmadı... hiç durmadan sevgiyi öğretmeye çabaladı… zaten yaşamı boyu inanmadığı ve içselleştirmediği hiçbir şeyi politik çıkarlar sağlamak için söylemedi.

 “Özgürlük için gökyüzünü satın almanıza gerek yok, Ruhunuzu satmayın yeter. “   diyerek nasihat eden sözlerine en iyi örnek kendisi oldu.

Ülkesindeki eşitsizlikleri kaldırmak için çabaları hiç bitmedi, kısa sürede çok yol alınmış olmasına rağmen, ülkesindeki halkın çok sorunları var...özellikle fakirlikten kaynaklanan...ama "köle" değilller..özgürler...

Ben de kendisini tanımadan önce, okuduklarım ve dinlediklerimle, Mandela hayranlarından birisiydim…ama;

Kendisini tanıdıktan sonra duygularımın hayranlık ötesine geçtiğini söyleyebilirim..  

Çünkü O , hacmini mukayese edebileceğim hiçbir ölcü kavramı bulamadığım  büyüklükteki sevgi dolu kalbi ile, sahip olduğu hiçbir etiketi umursamadan,  çocukları gibi sevdiği tüm halkının geleceğini garantilemek isteyen, onları mutlu etmek için çırpınan bir babaydı… mutsuzluk, fakirlik içinde yaşayan, kendisine kafa tutan çocuklarının sorunlarını çözemediği için uykuları kaçan bir babaydı... henüz yapamadıkları üzerine konuşmayı, yeni olanaklar yaratmak için uğraşmayı, yaptıkları ile şişinmeye tercih eden bir insandı… anılarını anlatırken kendisini değil, direnişteki diğer yoldaşlarını kahramanlaştırandı…  

O hiç “ben büyük adamım” demedi ama tüm dünyadan yükselen sayısız çığlıklar   “Madiba” sen çok büyüksün” diye haykırdı…haykırmaya da devam ediyor..

Başarmak için, sevilmek için, sayılmak için ve hepsinden önemlisi “insan” olmak için bir insanın sahip olabileceği en güçlü silahın “sevmeyi bilen bir kalp” olduğunu anlamamı sağlayan bu büyük insana …

Tüm yaşamı boyu asla ruhunu satmayarak özgür kalmayı beceren… 

Şu anda ağır hasta yattığı yatağında bile o iflah olmaz çapulcu ruhuyla çocuklarının sorunlarını düşündüğünden emin olduğum...

Marjinal Çapulcu Madiba’ya selam olsun…