Mim - eskiler ve yeniler

Sevgili blogdaşlarım Ofelya ve Biricit mimlemiş.. 


eski yaşam ve yeni yaşam mukayesesi gibi bir mim... kendileri çok güzel yazmışlar, ben de deneyeceğim..


Hayatınızda ‘artık yok’ dediğiniz şeyler var mı?Eskiden bu yana neler değişti sizce? Neleri özlüyorsunuz peki, neleri yad ediyorsunuz?


Hayatımda, özlediğim ve özlemediğim o kadar çok şey artık yok ki..  sıralasam çoğu önemsiz gelecek insanlara.. ama benim için önemliydiler..  


Mesela günlerce sevdiklerinden mektup gelmesini beklemek.. postacının yolunu gözlemek.. merdivenlerde karşılayıp mektubu almak.. defalarca okumak.. kimi zaman mutlulukla kimi zaman hüzünle.. sonra oturup cevap yazmak.. beğenmedim diye yırtmak tekrar yazmak.. sonra postaneye giderek yollamak ve beklemek.. yarın varacak..  şimdi okuyor olmalı.. ne hissediyor.. hemen cevap yazarsa şu gün alırım.. Beklemek zor gelirdi ama garip bir hazzı da vardı..



Ailelerimiz büyüktü.. öyle büyüktü ki bayramlarda bir araya gelince düğün varmış gibi olurdu.. Bırakın aynı şehirde oturan akrabaları, diğer şehirde oturanlara bile haber vermeye gerek duymadan gidilebilirdi.. Yemek de yenir, yatıya da kalınırdı hiç problem etmeden.. Kuzenler kardeş gibi değil, kardeş kabul ederlerdi birbirini..


Komşularımız vardı kapısını istediğimiz gibi çalabildiğimiz, domates bitti iki tane ver.. misafir geldi ekmek ver.. senin oğlan bir koşu Ali beylerden merdiveni getirsin... bizim musluğa bir şey oldu kocan bir el atsın... diyebildiğimiz.. yeri geldiğinde evinde yatabildiğimiz.. çocukların, yaşlıların emanet edildiği.. pişen yemeklerin paylaşıldığı.. hastalıkta veya bir sıkıntıda hemen koşturuveren.. bir yere giderken de anahtarlar bırakılan 'biz yokken gelen olursa sen bir zahmet içeri al, bir de göz kulak ol.. çiçekleri de sulayıver..' diyebildiğimiz..


Arkadaşlarımız vardı.. birbirimiz için dünyayı karşımıza aldığımız..kutsal saydığımız.. onlar olmadan adım atmadığımız.. hatta nefes almadığımız..


Şimdi bunlar artık yok... daha da fazlası artık yok... ve ben çok özlüyorum..


Elde çamaşır yıkamak.. evde halı silmek.. gibi şeyler de yok artık.. ve ben bunları özlemiyorum.. iyi ki yoklar diyorum..


Özelimde ise;


Sahip olduklarımdan şikayet etmek gibi şımarıklıklarım yok artık.. iyi ki de yok..
Her eleştiriden kendime pay çıkartıp da mükemmel olmaya çalışmak gibi kaygılarım yok artık... iyi ki de yok..
Hata yapmaktan ölesiye korkarak sessiz kalmak yok artık.. iyi ki de yok..
Bana ve benim doğrularıma saygı göstermeyenlere taviz vermek yok artık.. iyi ki de yok..
Kariyerimde en üst noktaya gelmek gibi bir kaygım yok artık.. keşke olsaydı..
Okulda sınavlara girmek.. sınıf geçmek gibi dertlerim yok artık.. keşke olsaydı..
Bir bebeğim yok artık (çocuklarım mıncıklanamayacak kadar büyüdü).. keşke olsaydı..

Ya da aklınıza gelince ‘iyi ki de değişti’ dediğiniz şeyler oluyor mu?  

Elbette oluyor... Kısa kısa söyleyeyim.. 

Soğuk havalarda sıcak evde uyanabilmek.. Sobalı dönemde buz gibi evde uyanılırdı. Genelde evin babası/annesi önce kalkıp da sobayı yakardı.. Gerçi kömür sobasının yanmasının keyfi bugün yok ama uğraşması da yok.. 


Eski tip banyoların değişmesi iyi oldu.. Özellikle de duş olayı.. eskiden kovalara doldurulur ve oradan tasla dökülürdü.. banyo sobası olayı da var elbette.. şimdi banyo yapmak/ duş almak keyif elbette o zamanlara mukayese ile..


Teknolojinin gelişmesi ile gelen kolaylıklar bunlar ama bir de yaşamda değişenler var..
Kadınların tek başına sokağa çıkabilmeleri, tek başlarına yaşayabilmeleri, iş hayatında başarılarının kabullenilmesi, boşanmış veya eşi ölmüş kadınların artık potansiyel fahişe olarak görülmemeleri, erkeklerin de kadınlara eskiye mukayese ile daha fazla saygı duymaları, ev yaşamında da sorumlulukları paylaşmaya başlamaları.. gibi değişimler de beni mutlu eden değişimler.. 

Hayatınızda neyin değişmesini isterdiniz? Yeni bir eşya, yeni bir hayat ya da yeni bir icat mı istediğiniz? ‘Hayalimdir…’ dediğiniz bir şey söyler misiniz? 

Hayatımda neyin değişmesini isterdim diye düşündüğümde.. söyleyebileceğim şeyler  azalıyor.. Eğer ben değişmeyeceksem hayatımda hiç bir şey değişmeyecek demektir.. Eğer benim değişmem olası olsaydı.. en başından itibaren 'umursamaz' olmayı isterdim..

Hayalim var mı? Elbette.. çocuklarımın kendilerini kurtardıklarından emin olduğumun hemen ertesi.. Klimanjaro'ya gidip orada kalabildiğim kadar kalmak.. Sonra dönüp, küçük ve yemyeşil bir balıkçı köyündeki  bahçeli bir evde, toprak ve denizle uğraşarak, kalan hayatımı olabildiğince tembel bir şekilde sürdürmek..

Benden bu kadar...

Şimdi sıra kimde olsun diye düşündüğümde.. Aklıma bir sürü isim geliyor.. ama yine de yazmayı arzu eden herkesi MİM ledim diyeceğim..