bazı anılar vardır ki..

İnsanın her geride bıraktığı yıllar, günler hatta anlar anılarla doludur… Bunların hepsinin  bilinçaltımızda depolandığını söylüyor bilim insanları. Gördüğümüzü, duyduğumuzu fark bile etmediğimiz detaylar hep orada dururmuş..  Hiç hatırlamadığımızı sandığımız anılar bile orada öylece dururmuş..

Bazı anılarımız vardır ki onları her türlü hatırlarız, bilinçaltı denilen depoda belki daha fazla detayı vardır ama bilincimiz de çok net hatırlar.. hep hatırlarız.. Hatırladığımızın da hep farkında oluruz. Kimisini mutlulukla hatırlarız, unutmak istemeyiz.. ve defalarca anlatırız  her önümüze gelene..bazen karşımızdaki ‘anlatmıştın daha önce’ diye uyarma gereği bile duyar....

Kimisi ise içimizi acıtır ama yine de unutmak istemeyiz.. çoğu kez kendimizdeki anıları diri tutabilmek için içimizi kanata kanata anlatırız çevremizdekilere....  

Kimileri ise öfke doludur.. kin doludur..yıllar sonra bile anımsarken, bir başkasıyla paylaşırken bile sanki dünmüş gibi öfkemizi-kinimizi besleriz..

Kimi anılarımız vardır ki.. haykırmak isteriz tüm dünyaya.. o kadar acıtır- ağır gelir içimizde saklamak ama iter dururuz onları derinlere karanlıklara doğru..  Biliriz ki susmak gerek.. Açığa çıkmasına izin vermek daha çok acıtacak..  Unutmak isteriz ama unutamayız.. İçin için savaşır dururuz unutmak için.. yer bizi..tüketir bizi.. ama bir türlü unutturmaz kendini.. 

Kaçarız sürekli.. yüreğimizin, beynimizin derinlerinden yüzeye fırlamasına sebep olabilecek her şeyden kaçarız..hatırlamamak için..  bazı insanlardan..sokaklardan.. mekanlardan… konu başlıklarından.. çiçeklerden… şairlerden.. yazarlardan.... renklerden.. belki gün batımlarından…belki de çay içtiğimiz bardağın biçiminden.. belki sahildeki bir martının çığlığından.. belki de bir  bahçenin demir parmaklıklı kapısından.. belki bir evin yeşil panjurundan.. belki bir hastane odasındaki yataktan..  

Belki başka diyarlara atarız kendimizi.. bambaşka.. yepyeni bir yaşamla unutmak isteriz..Belki kısa bir süre de unutur gibi oluruz..  Derken tek bir söz..tek bir bakış..tek bir nağme, bir arkadaşın bir hediyesi…yoldan geçen birinin kokusu.. bir kafedeki garsonun bir sözü..bir gazetedeki bir haber…bir blogdaşının bir postu.. bir bakmışsın ki unutamamışsın.. kaçamamışsın.. hep yüzeyde.. hep taze.. dün gibi eski bile değil.. yaşadığın an kadar yeni… asla geçmişte  bırakamadığını bilmem kaçıncı sayısız kez anlıyorsun….

Yarım kalmış.. tamamlanmamış.. miadını doldurmamış..tükenmemiş.. hesabı kapatılamamış… faturası kesilememiş.. bedeli ödenememiş… büyük bir ağırlık.. büyük bir yük..  öfke yok .. kin de yok.. pişmanlık da yok..özlem de yok…. O duygular körelmiş… anlamsızlaşmış.. biliyorsun o duyguların gücü yetersiz yaşanmışları değiştirmeye.. törpülemişsin.. yok onlar bu anılarda.. sadece üzerinden atmak istediğin bir ağırlık var… ama atabilmenin de  olanaksız olduğunu bildiğin bir ağırlık… seni yaşından fazla ihtiyarlatmış.. seni normal limitlerin ötesine taşımış her bakımdan…

Öylesine standartların ötesine atmış ki seni… çevrendekilere sinir krizi geçirten.. sabahtan akşama huzursuz eden .. ağlatıp sızlatan şeyler senin için  problem bile değil.. hatta kıskanıyorsun onların problemlerini..  başkalarının korktukları şeyler seni ürkütmüyor bile.. başkalarının feryat ettikleri acılarda sen sakin duruyorsun.. ve çevrendeki herkes sanıyor ki senin sorunun yok.. çevrendeki herkes sanıyor ki sen aldırmıyorsun onlara.. seni duygusuzlukla, umursamazlıkla suçluyorlar..

Oysa anlatılabilecek kısmını anlattığında anılarının, yalancılıkla veya hayal gücünün genişliği ile suçlanıyorsun.. Bilmiyorlar ki onlarınkilerden daha gerçek..abartı olmadığı gibi gerçeğin çok minicik bir parçası onlarla paylaşılan..onların  tecrübe ve bilgilerine en yakın olan kısmı..

Susuyorsun.. içinde tutuyorsun.. o yükle yaşıyorsun her nefesinde.. asla beceremiyorsun çevrendeki en sevdiklerinle bile kendini paylaşmayı.. uzak düşüyorsun kilometrelerce yanıbaşında oturup seninle konuştuğunu sanandan.. sen onları tanıyorsun.. kendilerinden  çok daha iyi tanıyorsun.. ama onlar seni tanıdıklarını sanıyorlar..   susup dinliyorsun onları..  dinlemesen .. susmasan ne yapabilirsin ki.. 

Belki bir gün dersin.. bir gün.. benim de konuşabileceğim çıkar diye beklersin.. tanırsın duruşundan.. o da senin gibi.. bilirsiniz birbirinizi.. ama yine konuşamazsınız.. her şeye rağmen konuşamazsınız.. sanki konuşunca tekrar yaşanacak gibi gelir.. acılar çoğalacak gibi gelir.. çünkü ikiniz de bilirsiniz kendi yaşadığınızdan beteri olduğunu ve korkarsınız karşınızdakinin daha beterini dile getirmesinden… belki bir çay içersiniz.. belki havadan sudan kısa cümleler kurulan sohbetlerle yetinirsiniz.. sık görüşmek istemezsiniz.. ama bilmek istersiniz onun var olduğunu.. anılarınızın gizli şahididir o..ve onun gibiler..size kendinizin gerçek olduğunu hissettiren.. sizin tek olmadığınızı hissettiren.. mühürlenmiş dillere rağmen..