If Tomorrow Never Comes...

Öldükten sonra ne fark eder beni hatırlamaları, ne fark eder benim heykellerimi dikmeleri, ne fark eder caddelere adımı vermeleri, ne fark eder yastığına sarılıp benim ardımdan özlemle ağlaması veya beni lanetle anmaları…öldüm mü öldüm işte, ötesi yok benim için..ne geride bıraktıklarım, ne pişmanlıklarım, ne özlemlerim, ne mutluluklarım…hiç birisi yok artık…bedenimin çürüyüp bir çiçeğe, dikene, ota veya ağaca gübre olması ötesinde hiçbir fiziksel işlev yok artık…ruhumun geri dönüşü de yok.. öldüm işte..o kadar..nokta..

Ronan Keating’in şarkısında olduğu gibi, sevdiklerin senden önce terk-i diyar eylerse?..ne anlamı var onların ardından üzülmenin tüm ötelediklerin için..Gitti işte..öldü işte...o kadar...nokta...

Ama ölümden önce...? O noktaya gelmeden önce? Kaçınılmaz bir son olan ölümün her an kapıyı çalabileceği gerçeğini bilirken...?

Halen yaşanabilecek onca güzellikler varken..., yanlışların telafi edilebileceği olanaklar varken..…değer mi mutsuzluklara saplanıp kalmaya, öfkenin esaretine onay vermeye..gurur denilen anlamsız canavarı beslemek adına tüm yaşanabilecek güzellikleri  ötelemeye….

Seni anlamaya bile yanaşmıyorsa, …yaşam sevincini kaybedene veya ölüm kapıyı çalana kadar kendini anlatmaya çalışmak niye?

Sen onun için mi yaşamalısın? Ya sen? Sen ne olacaksın? Senin çabaların yetersiz kaldığında ne olacak? Sevgi sandığın kibrin daha fazla yaralanmış olmayacak mı, onunkini tatmin etmeye çalışmaktan..

Senin hakkında iyi düşünmesi neden bu kadar önemli? O'nu iyi olduğuna ikna ettiğini varsayalım, öteki var sırada…herkesin seninle ilgili iyi anılar biriktirmesi yaşamın gerçeğine aykırı ..


Değmez ötelemeye seni, senin gibi seven sevdiklerinle yaşayabileceğin güzellikleri..

Ölümün kucağına bırakmadan önce her şeyini...