Ben izin versem bile kıymayın kanatlarına geveze umut kuşumun..

Uçmak göklere, süzülmek semalara..yer yer bulutlar arasında kaybolmak..yer yer yağmur damlalarının ıslatmasıyla ağır gelen yorgun düşen kanatlar..dinlenmek için konulan bir dal, destek almak için yaslanılan bir kaya parçası.. Her kondukları yerden bir kanat çırpışıyla yeniden göklere yükselmeleri..

Kanatlarını çırparak uçan, kartal mıdır, martı mıdır, serçe midir…hiç fark etmez.   onların gökyüzünde uçuşlarını seyretmek içimde özgürlükle ilgili güzel duygular uyandırır. Onların yerinde olmak isterim..

Kanatlarım olsa da ben de yükselsem göklere..ama yoookkk…çırpınca beni göklere taşıyabilecek kanatlarım yok….Ama...
.

..beni kuşlar kadar özgür kılabilecek bir beynim var...ruhum var.. hayallerim var…ama en önemlisi içimde hiç susmayan bir umut kuşum var…kuşların kanatlarını kullandıkları ustalıkla kullanabilirsem kuşlardan daha özgür olabileceğimi bildiğim..

Ruhumun her yorgun düşüşünde, umut kuşum can verir hayallerime, hayallerim verir can suyunu beynime ve beynim güven verir ruhuma yeniden kanatlarını çırpması için..

Ne engizisyon mahkemeleri, ne şeytanın avukatları, ne töreler, ne kanunlar ne de başka bir güç ki buna aşk acısı dahil susturabildi umut kuşumu..hayallerimi elimden her alışınızda, ruhuma her işçkence edişinizde, beynimi her yıkayışınızda umut kuşum haykırmaya devam etti , ben yeniden kanatlarımı çırpıp gökyüzüne yükseldim..kimi zaman bulutların sislerinde kendim yolumu kaybettim…ama hep çıktım masmavi göklere..geceyi indirdiniz üstüme ama umut kuşum o çok uzaklardan göz kırpan varlığından bile şüphe duyduğum yıldızların ışıltısından yolumu bulmayı gösterdi.. Steve Jobs kadar, Bill Gates kadar güçlü kanatlarım olup da size meydan okuyamasam da, yaşam denilen çukurda umut kuşum beni ayakta tuttu..

Ruhumu yorsanız da, beynimi defalarca yıkasanız da, hayallerimi her seferinde yerle bir etseniz de n’olur umut kuşumun kanatlarını kırmayın ki elinizin altında sade vatandaş kalsın size hizmet etmeye..